Dat betekent niet dat het makkelijk was. Want geloof mij: het was allesbehalve makkelijk. Maar doorheen alles kreeg ik telkens dezelfde vraag:”Katrien, hoe doe je dat? Hoe blijf je rechtop? Hoe blijf je energie hebben? Hoe blijf je er zelfs nog zijn voor anderen?”
Dus dit is mijn verhaal. Geen “kijk hoe goed ik het allemaal heb aangepakt”, maar wel een eerlijke inkijk in hoe ik overeind bleef in het zwaarste jaar van mijn leven.
Misschien herken je jezelf erin. Misschien haal je er iets uit. Misschien wil je gewoon weten dat je niet alleen bent.
Van kwaad naar erger: wat er allemaal gebeurde
Maart 2023. Mijn ouders, gepensioneerd en ver in de zestig, roepen ons – hun kinderen – samen. Ze hebben iets te vertellen. Ze gaan scheiden.
Dat kwam hard binnen. Niet alleen omdat je als kind ergens altijd hoopt dat je ouders samen oud worden, maar ook omdat ik meteen voelde: ik moet hier zijn. Voor mijn mama, voor mijn papa, voor mijn broers en zussen.
Twee weken later sta ik in de keuken met mijn moeder.
“Moeke, jij ziet er niet goed uit.”
Ze lacht het weg. Maar ik zie het. Haar huid heeft een gele schijn, haar ogen ook. Ze vertelt dat haar urine donkerpaars is en haar stoelgang wit.
“Maar dat zal van dat sapje zijn dat ik drink”, zegt ze.
Euh… nee, Moeke. Als uw pis paars is, uw kak wit en uw huid geel, dan is er iets mis.
Ik stuur haar naar de dokter. Ze wordt meteen doorgestuurd naar spoed. De eerste diagnose? Galstenen. Maar mijn gevoel zegt: nee. Niet veel later wordt het bevestigd. Het is kanker.
Vanaf dan wordt alles een rollercoaster. Een zware operatie, complicaties, drie keer onder narcose op drie dagen tijd, maandenlange chemo. Ik pendel constant tussen Antwerpen en Leuven, probeer voor mijn mama te zorgen, maar ook voor mijn vader en mijn broers en zussen die dit moeten verwerken.
En ondertussen…
Terwijl ik alles probeer te dragen, voel ik dat er in mijn eigen relatie ook iets scheef zit. Ik voel dat al langer, maar in november barst de bom: mijn partner heeft een affaire. Nog geen maand later, net voor de feestdagen, ga ik weg. Koffers gepakt, elders onderdak gezocht. Na de feestdagen vindt hij een andere woonst en moeten we alles afsluiten: lening, appartement, gezamenlijke rekeningen, you name it.
En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, zat ik financieel ook in de knoop. Mijn co-founder Hellen was in zwangerschapsverlof en BIBI kwam grotendeels op mijn schouders terecht. Door alle persoonlijke stress en tijdsdruk betekende dat ook financiële stress. Mijn moeder had kanker. Mijn ouders scheidden. Mijn relatie lag in stukken. Ik moest een business overeind houden. Ik stond met lege handen.
Of… dat dacht ik.
Want hoe vreemd het ook klinkt: het ging eigenlijk best goed met mij.
“Het gaat goed met mij… of knal ik straks tegen een muur?”
In die periode had ik een gesprek met een vriendin, Amy. Zij ging ook door een moeilijke periode.
We keken elkaar aan en zeiden:
“Het is raar om te zeggen, maar het gaat eigenlijk goed met mij.”
“Met mij ook.”
En toen kwam de hamvraag:
Ofwel zijn we onszelf compleet voor de gek aan het houden en crashen we binnen een paar maanden keihard. Ofwel zorgen we gewoon écht heel goed voor onszelf.En dat laatste bleek waar te zijn. Ik had geen keuze. Ik móést goed voor mezelf zorgen. Anders ging ik eraan onderdoor.
Wat mij overeind hield in mijn zwaarste jaar
1. Pas je gewoontes aan, maar laat ze niet vallen
Wanneer het leven je keihard raakt, is de eerste reflex vaak: alles laten vallen. Geen tijd of zin om te sporten, gezond eten voelt als een onhaalbare kaart, zelfzorg? Daar hebben we nu geen ruimte voor.
Maar net dát zijn de dingen die je overeind houden.
SportIk trainde normaal drie keer per week. Maar in die periode werd mijn enige doel: één keer per week bewegen.
Niet per se zwaar sporten, gewoon iets doen. Een wandeling, een korte workout, een uurtje stretchen. Iets wat me uit mijn hoofd en in mijn lichaam bracht.
VoedingIk mealprep normaal drie gerechten per week. Maar in die periode? Eéntje.
Gewoon comfortfood. Spaghetti bolognese, chili con carne, een ovenschotel. Geen variatie, geen culinaire hoogstandjes. Low effort, high impact.
ZelfzorgElke zondag een uur in bad? Niet geschrapt. Nooit.
Misschien een andere dag, misschien een kwartier korter, maar dat moment van rust? Dat bleef.
De les? Wees mild voor jezelf. Je moet niet alles blijven doen, maar zoek manieren om je gewoontes haalbaar te houden.
2. Laat emoties er gewoon zijn
Ik heb gehuild. Véél.
Ik heb in de zetel gelegen en gedacht: ik kan dit niet meer.
Ik heb tegen vriendinnen gezegd: “Het gaat niet.”
Maar ik heb nooit gezegd: “Sorry.”
Ik heb het verdriet toegelaten. De woede. De pijn. Ik heb mezelf nooit gepusht om er sneller over te zijn.
Want rouw – of dat nu gaat over een relatiebreuk, ziekte of verlies – is niet lineair. Soms gaat het tien weken goed en dan is er weer een klotedag. Dat is oké.
3. Zoek steun – en durf die aanvaarden
Ik had een ongelofelijk netwerk. Mijn businessbesties, mijn zus, mijn vriendinnen, mijn co-founder Hellen. En ik heb daar ook op gesteund. Maar ik zocht ook professionele hulp.
PsycholoogIk ben al anderhalf jaar in therapie. Niet omdat ik ‘gebroken’ ben, maar omdat het mij helpt om mezelf beter te begrijpen. Ik probeer dan ook altijd om dit taboe te doorbreken.
Personal trainerIk had geen mentale ruimte om mijn eigen workouts te plannen. Dus ik betaalde iemand om ervoor te zorgen dat ik bleef bewegen. Mijn stok achter de deur. Precies wat we bij BIBI ook zijn.
Zorg niet alleen voor jezelf. Laat ook voor je zorgen.
4. Wees je bewust van je copingstrategieën
Iedereen zoekt manieren om te ontsnappen. Ik scrollde uren op Instagram. Ik kon uren in de zetel liggen met mijn gsm. Niet ideaal, maar ik was me er bewust van.
En dat was oké. Waarom? Omdat er balans was. Soms liet ik mijn gevoelens toe. Soms ontweek ik ze even. Maar ik praatte erover. Ik verstopte het niet. Ik gaf het ruimte.
Wat me misschien nog het meest opviel? Mijn emo-eten veranderde. Toen mijn relatie afsprong, had ik ineens minder cravings. Waarom? Omdat ik besefte dat eten vaak een manier was om een leegte op te vullen. En nu die leegte écht aangepakt werd, verdween ook de drang om te troosten met voeding.
Wat ik meeneem uit dit jaar
Fysieke en mentale gezondheid zijn onlosmakelijk verbonden. Omdat ik bleef sporten, voelde ik me sterker. Omdat ik goed bleef eten, had ik energie. Omdat ik hulp zocht, bleef ik overeind.
En misschien wel het vreemdste? Ik ben dankbaar.
Niet voor wat er gebeurd is, maar voor hoe ik er sterker ben uitgekomen.
Als jij nu door een moeilijke periode gaat, weet dan dit: je bent niet alleen. Je mág vallen. Maar je kan ook weer opstaan.
En als we daar bij BIBI qua voeding, sport en zelfzorg een steentje aan kunnen bijdragen, laat het me weten. 
PS Heb je nood aan houvast? Sport en beweging helpen. Download onze 3 gratis workouts en zet een stap in de richting van veerkracht.
